" Mieszkaj w Chrystusie" - Dzień 17 ~ Andrew Murray

„Ale to namaszczenie, które od niego otrzymaliście, pozostaje w was i nie potrzebujecie, aby was ktoś uczył; lecz jak namaszczenie jego poucza was o wszystkim i jest prawdziwe, a nie jest kłamstwem, i jak was nauczyło, tak w nim trwajcie” (1 J 2:27)

Jak cudowna jest ta myśl – stale pozostawać w Chrystusie! Im dłużej o tym myślimy, tym bardziej nas to pociąga. A jednak, jakże często się zdarza, że te kosztowne słowa: „Mieszkaj we mnie” zostają przyjęte przez młodego chrześcijanina ze skargą. Ma się wrażenie, że nie zrozumiał w pełni znaczenia owej myśli i nie uświadomił sobie, w jaki sposób może zyskać tę radość, dlatego też tęskni za kimś, kto wszystko by mu wyjaśnił i stale go zapewniał, że takie pozostanie w Jezusie jest rzeczywiście osiągalne. Gdyby taki wierzący zechciał posłuchać tego, co mówi nam apostoł Jan, zyskałby wielką nadzieję i radość. Jan objawia nam bowiem Boże zapewnienie, że namaszczenie Duchem Świętym nauczy nas przebywania w Chrystusie.

Słyszę już głosy: „Ach, to słowo nie daje mi żadnej pociechy, a raczej przygniata mnie, gdyż mówi o przywileju, którego nie umiem zdobyć; nie pojmuję, jak Duch Święty może mnie uczyć albo jak mogę rozpoznać jego głos. Nauczyciel nie jest mi znany, cóż więc dziwnego, że obietnica, iż nauczy mnie on mieszkać w Chrystusie, niewiele mi może pomóc”. Takie i podobne myśli mają swe źródło w błędzie bardzo rozpowszechnionym wśród wierzących. Mniemają oni, że jeśli Duch Święty uczy ich, to musi im objawić tajemnice życia duchowego przy pomocy rozumu, zanim je przeżyją w swym wnętrzu. Ale porządek Boży jest zupełnie inny.

To, co odnosi się do duchowych prawd w ogóle, ma także swe szczególne zastosowanie do mieszkania w Chrystusie. Aby jakąś prawdę zrozumieć, musimy ją najpierw przeżyć i jej doświadczyć. Tylko w żywej społeczności z Jezusem możemy nauczyć się pojmować sprawy niebiańskie. „Co ja czynię, ty nie wiesz (nie rozumiesz) teraz, ale się potem dowiesz (zrozumiesz)” (J 13:7) – oto zasada panująca w Królestwie Bożym; dotyczy ona przede wszystkim codziennego oczyszczenia, w związku z którym została wypowiedziana, ale odnosi się także do codziennego naszego zachowania. Przyjmij z wiarą to, czego nie możesz zrozumieć, uniż się przed tym, czego nie możesz pojąć; oczekuj i przyjmij to, co dla rozumu jest tajemnicą, wierz temu, co wydaje się niemożliwe, krocz drogą, której nie znasz – to są pierwsze zasady, których masz się nauczyć w szkole Bożej. „Jeżeli wytrwacie w słowie moim... poznacie prawdę” (J 8:31–32). Przez te i podobne słowa Jezusa dowiadujemy się, że zrozumienie prawdy musi być poprzedzone pewnym nastawieniem serca. „Jeśli kto chce pełnić wolę jego ten pozna...” (J 7:17). Cechą charakterystyczną prawdziwego ucznia jest to, że stara się on najpierw naśladować Jezusa a potem dopiero Go poznawać. Przez pełne wiary oddanie się Jezusowi i pełne zaufania oczekiwanie tego, co nam obiecuje Słowo (które może wydawać się nam bardzo nieprawdopodobne), dochodzimy do błogości całkowitego poznania.

To, co zostało powiedziane powyżej odnosi się zwłaszcza do nauczania Ducha Świętego. Polega ono na tym, że Duch prowadzi nas w naszym życiu duchowym, do celu przygotowanego dla nas przez Boga, choćbyśmy sobie nie zawsze to uświadamiali. Wierzący, na podstawie obietnic Bożych i w zaufaniu do Bożej wierności, poddaje się prowadzeniu Ducha, nie stawiając jako warunku uprzedniego zrozumienia tego, co czyni, ale zgadza się, aby Duch Święty wykonywał w nim swe dzieło, a potem dopiero objawił, czego tam dokonał. Wiara polega na niewidzialnej pracy Ducha w największej głębinie serca. A Słowo Jezusa jest wystarczającą poręką, że Duch uczy go pozostawania w Jezusie. Wierząc cieszy się z tego, czego nie widzi, ani nie czuje; wie jednak z całą pewnością, że Duch Święty stale wykonuje w nim swe dzieło, bez hałasu, niepostrzeżenie, i prowadzi do całkowitej społeczności z Jezusem i nieustannej z nim łączności. Duch Święty jest „Duchem żywota w Chrystusie Jezusie” (dosł. Rz 8:2). Jego więc zadaniem jest, aby nie tylko zapalić w nas nowe życie, lecz także stale je podsycać, wzmacniać i doprowadzić do pełnego rozwoju. W takim stopniu, w jakim wierzący przez prostą wiarę podda się niewidzialnemu, ale pewnemu działaniu Ducha Świętego w swym sercu, w takim stopniu jego wiara przeistoczy się w poznanie. Zostanie w ten sposób nagrodzony, że przez światło Ducha stanie się dla niego zrozumiałe to, co w mocy Ducha już się w jego życiu urzeczywistniło.

Zastosuj to teraz do obietnicy, że Duch Święty nauczy nas mieszkać w Jezusie. Duch Święty jest potężną mocą Bożą; przychodzi wprost z serca Chrystusa do nas; to on udziela nam życia Chrystusa, objawia go i uwielbia w naszym sercu. Użyte słowa „społeczność Ducha Świętego” (2 Kor 13:13) ukazują nam jego główne dzieło. Duch jest elementem łączącym Ojca i Syna; przez niego są jedno. On też jest elementem łączącym wierzących: przez niego są jedno. On jest życiodajnym sokiem, dzięki któremu latorośle żyją w krzewie winnym; przez niego jesteśmy jedno. A możemy być przekonani, że jeżeli tylko wierzymy w jego obecność i działanie, jeżeli tylko czuwamy nad tym, aby go nie zasmucić, wiedząc, że jest w nas, jeżeli będziemy prosić Boga, aby nas napełnił i oczekiwać tego napełnienia, to on nauczy nas pozostawać w Chrystusie. Najpierw pobudzi naszą wolę, abyśmy zaufali Jezusowi całym sercem, potem ożywi naszą wiarę, skłaniając ją do coraz gorętszego i ufniejszego oczekiwania, a następnie rozleje w naszym sercu pokój i radość, przewyższające wszelkie zrozumienie – i w ten sposób nauczy nas pozostawać w Jezusie, tak że nie będziemy nawet wiedzieli, jak to się stało. Dopiero przez doznanie serca i doświadczenie Duch oświeci nasz rozum i nauczy nas rozpoznawać prawdę – nie zwykłą prawdę dostępną dla rozumu – ale prawdę, która jest w Chrystusie, która stanowi odbicie w umyśle tego, co Pan uczynił już rzeczywistością w naszym życiu. „Życie było światłością ludzi”.

Z rozważań tych wynika jasno, że jeśli pragniemy, aby Duch Święty poprowadził nas do stałego przebywania w Chrystusie, to jest nam do tego potrzebna cicha, stanowcza wiara. Przy wszystkich pytaniach i trudnościach, które się pojawiają, jeżeli bojujemy o to, aby mieszkać w Chrystusie, przy całym pragnieniu, jakie odczuwamy, aby spotkać jakiegoś doświadczonego chrześcijanina, który by nam pomógł; przy całej często bolesnej świadomości swych niepowodzeń, ignorancji i bezsilności – trzymajmy się tej błogosławionej ufności. Mamy poznanie Świętego, które nauczy nas pozostawać w Nim. „..namaszczenie, które od niego otrzymaliście, pozostaje w was... jak poucza was o wszystkim... tak w nim trwajcie”. Niech to będzie dla ciebie szczególnym ćwiczeniem wiary. Wierz, że tak jak z całą pewnością masz dział w Chrystusie, tak też masz jego Ducha. Wierz, że on z mocą dokona swego dzieła, jeśli tylko nie będziesz mu przeszkadzał. Wierz, że będzie działał w potężny sposób, jeżeli tylko wyprosisz to sobie u Ojca. Nie jest możliwe uzyskanie życia w stałej łączności z Jezusem bez napełnienia Duchem Świętym. Wierz, że ta obfitość Ducha jest każdego dnia do twojej dyspozycji. Pamiętaj o tym, że trzeba znaleźć czas, aby trwać w modlitwie u stóp tronu Boga i Baranka, z którego płyną strumienie wody żywej. Tam i tylko tam możesz być napełniony Duchem Świętym. Ćwicz się pilnie w nawyku, aby czcić go codziennie, stale, przez cichą i mocną wiarę, że w nas wykonuje swe dzieło. Wiara w jego obecność w tobie uczyni cię gorliwym w unikaniu wszystkiego, co by go mogło zasmucić, w unikaniu ducha świata, instynktów ciała i pobudek własnego „ja”. Karm swą wiarę Słowem Bożym i wszystkim tym, co ono ci mówi o Duchu Świętym, o jego mocy, pociesze i działaniu.

Przede wszystkim zaś niech wiara w obecność Ducha Świętego w tobie pobudzi cię do tego, aby zamiast patrzeć na siebie, spoglądać na Jezusa. Od niego otrzymaliśmy pomazanie i będzie ono tym obficiej rozlane, im bardziej skierujemy swój wzrok na niego. Chrystus jest Pomazańcem, a kiedy na niego spoglądamy, spływa na nas święte pomazanie, „cenny olejek na głowie, który spływa na brodę, na brodę Aarona, sięgającą brzegu jego szaty” (Ps 133:2). Przez wiarę w Chrystusa otrzymujemy „pomazanie”, a to pomazanie prowadzi nas znowu do Chrystusa i do mieszkania w nim.

Drogi bracie, pozostań w Chrystusie, w mocy Ducha Świętego. Czy sądzisz, że dłuższe mieszkanie w nim napełni cię lękiem, lub ciężarem? Z pewnością nie. O, gdybyśmy tylko poznali łaskawość naszego świętego Pocieszyciela i radość płynącą z poddania się jego prowadzeniu, doświadczylibyśmy z pewnością boskiej pociechy, mając takiego nauczyciela, który zapewnia nam pozostawanie w Chrystusie. Duch Święty został nam dany w jednym celu – aby chwalebne odkupienie i życie w Chrystusie mogło być nam – z boską mocą – przedstawione i ogłoszone.

Mamy Ducha Świętego, który sprawia, że w naszym wnętrzu jest obecny żywy Chrystus, w całej jego zbawczej mocy i w całkowitym zwycięstwie nad grzechem. To właśnie czyni go Pocieszycielem i będąc z nim nie musimy już nigdy boleć nad nieobecnością Chrystusa. A zatem, gdy czytamy o pozostawaniu w Chrystusie, rozmyślamy nad tym, czy modlimy się w tej sprawie, oprzyjmy się jako na pewnej rzeczy, na tym, że mamy w naszym wnętrzu Ducha samego Boga, który nas poucza, prowadzi i przez nas działa.

Radujmy się, ufając, że nasze pragnienia muszą zostać zaspokojone, ponieważ Duch Święty przez cały czas działa swą tajemną, lecz boską mocą w duszy, która nie przeszkadza mu swą niewiarą.